• ‘Is er vandaag voetbal pap?’ vraagt mijn zoontje terloops terwijl hij net Immortal Killer, Bloody Stalker of een selectie van Hungry Admirals afschiet in Fortnite. ‘Ja er is voetbal en je moet je zo gaan omkleden. Nog 5 minuten,’ klinkt overtuigd en resoluut uit mijn stembanden. Ik drink nog wat koffie, ga op zoek naar mijn Fortnite-RCL-pak en loop in vol sportief ornaat terug van de trap. Na 5 minuten is het toch echt afgelopen hoor ik u als consequente ouder al denken. ‘Mijn potje is bijna klaar, … echt nog 1 minuut pap!’ Inmiddels tikken de minuten door, denk ik terug aan mijn laatste Franse vakantie uit 2019 waarbij kinderen gedrild en stil de orders van hun ouders respecteren, bijvoorbeeld in een restaurant in Dyon waar de luidruchtigheid van je eigen Nederlandse gezin contrasteert met de discipline, rust en regelmaat van een goedgekleed hiërarchisch Frans gezin. Ik zie mijzelf opeens als boegbeeld van het Nederlandse onderhandelingshuishouden. Steek u hand op als u zich daar ook in herkent. Enige paralellen tussen de lockdown, aanverwante corona-perikelen, opvoedkundig falen, schermtijd en onderdelen uit de voetbaltrainingen zijn dan ook zeker te trekken. Afgelopen week heeft begeleider Jordi namelijk een nieuwe resolutie uitgevaardigd. Op mijn scherm lees ik het volgende citaat:  “we gaan met RCL meedoen aan het NK Shoot Out. Om alvast te oefenen wil ik jullie vragen zaterdag de penalty te vervangen door de officiële shoot-out.”

    Ik durf te stellen dat de thematiek rondom schermtijd te vergelijken is met shoot-outs of penalty’s. Afgelopen week kwamen er namelijk wat verkeerd bezorgde brieven van ouders bij de redactie binnen die eigenlijk voor Psychologie Magazine waren bedoeld. Uit de brieven (sorry, te snel geopend) was de ontredderde vertwijfeling te lezen van ouders die zich afvroegen hoe het kon dat hun puber (of mini-player) de ingestelde applimieten kon verlengen of kon negeren zonder toegangscode. Doortastend handelen, weinig informatie geven en vertrouwen op je eigen kracht en vaardigheden ten koste van de tegenstander (lees: ouder) geeft jou als kind vaak een groot voordeel, vooral op de digitale snelweg, maar zeker ook op de mooie voetbalvelden van RCL. Afgelopen woensdag zag ik na zeer drukke onderlinge toernooitjes al de lichte contouren van het geslepen shoot-out-spel. Als je raak schiet is het je gelukt om door de barrières heen te knallen. Je kunt verder, hebt de winst te pakken en je hebt je tegenstander onder druk gezet. Zoek de overeenkomsten met het digitale speeltje van uw kind. Misschien is het een goed idee om een keer samen met uw zoon of dochter Fortnite te spelen, of om anders een democratisch overleggezin te bouwen in Animal Crossing. In beide spellen zit trouwens een speciale feature verborgen die in één klap op al de apparaten van uw kind de instelling activeert dat alle apps blokkeren na het aflopen van de schermtijd (de zogenaamde scherm-out). Ga dus op zoek naar de digitale fluit van de scheidsrechter. En wie ‘achter slot en grendel’ aandurft mag een keer meedoen met de shoot-outs. We horen uw ervaringen graag. 

    De afgelopen maanden heb ik diverse shoot-out-sessies de revue zien passeren. Ik zag gespierde trainers (voetbalvaders en voetbalmoeders) jeugdige RCL-leden in rijtjes plaatsen, meestal na afloop van een wedstrijd.  Twee teams verticaal in de rij waarbij telkens in afwisselende volgorde een bal moeten worden in-gedribbeld richting doel en die vervolgens na enkele meters wordt afgeschoten op de doelman. Hebben we het hier over penalty’s of over shoot-outs? Ik merkte afgelopen week dat ik wat hoger in mijn ademhaling kwam bij het aandacht geven aan deze terechte vraag. Dus heb ik nog vlak voor de wedstrijd van vandaag tegen de MP’s mijn aantekeningen bij de P van penalty en de S van shoot-out erbij gepakt. De penalty wordt overigens vanaf zaterdag 15 mei definitief vervangen door de shoot-out, een enorm moment in de sportgeschiedenis van RCL. Ik kan me trouwens best voorstellen dat u daar emotioneel onder bent. De shoot-out is immers een vrij recent modeverschijnsel van de laatste decennia dat wellicht aan uw aandacht is ontsnapt. Velen van u zijn immers opgegroeid met de oerdegelijk penalty. 

    Na het doornemen van wat handgeschreven aantekeningen zie ik ‘rituele dans voor het doel’, ‘vaak chips na afloop’, ‘keepers zonder keepershandschoenen.’ Tja… dan blijft helaas alleen Google nog over. Tot mijn verbazing licht al heel snel de site nkshootout.nl op vanuit de commerciële cookieomgeving van dit media-imperium. Ik durf na wat twijfel de link aan te klikken en kom direct op een kleurrijke omgeving waarbij een teller langzaam aftelt tot de ultieme climax. Zo’n teller heb ik al eens gezien bij grote wereldgebeurtenissen als de overgang naar het jaar 2000 of bij edities van het Eurovisiesongfestival. Goed voorbereid scrol ik naar beneden. Rode kleuren, blauwe kaders, vette witte letters en een filmpje omarmen de bezoeker. “De shoot-out heeft de toekomst in het voetbal!, het is een spectaculair alternatief voor de penalty, het is voetbalechter en heel erg aantrekkelijk voor het publiek.” Dat laatste moet men in de juiste context bezien. Gelukkig brengt deze propaganda mij als vrijwilliger wel in rustiger vaarwater. Ik weet vanuit mijn structuurdenken weer volledig waar ik aan toe ben en kan daardoor met een gerust hart aan de start verschijnen van de wedstrijd tussen de JO8-6 en de MP’s. 

    Deze wedstrijd is door meer eigen initiatief en minder top-down tot stand gekomen. Op zich ook wel goed dat hoofdbegeleider Jordi het sinds kort meer bij de begeleiders laat. Een gevulde koek was al een heel mooi gebaar, zonder enige aansturing. Wel is het regelen van een wedstrijd volledig nieuw terrein. In mijn aantekeningenboekje kan ik hierdoor eindelijk wat opschrijven bij de W. Tijdens het online RCL-vragenuurtje is supervisor Brenda gelukkig altijd beschikbaar voor hulp bij de nodige logistiek en planning.  ‘Klopt het dat jullie tegen het MP-team willen voetballen? Kun je een veldje regelen? Dan regel ik een MP-team,’ stelt zij mij voor. Een veldje regelen? Hoe regel je een veld? Gelukkig biedt het mailadres: regelnueenveld@rcl.nl uitkomst. Binnen enkele minuten krijg ik een uitgebreide uiteenzetting omtrent het tijdstip en veldindeling. ‘Ik plan de wedstrijd vroeg in aangezien de mini’s om 9.30 uur staan ingepland’ stelt de voorzitter van het wedstrijdcollege voor per mail. 9.30 uur? Zouden de mini’s een dubbelspel spelen? Zijn er andere mini’s in het spel? Is medebegeleider AJ mij voor geweest? Ik tuur nog even naar mijn dampende koffie en denk terug aan vorige week zaterdag. Ik had AJ en MP-coach Anna al voorzichtig beloofd dat aanvangstijd 10.30 uur zeker tot de mogelijkheden zou gaan behoren, maar helaas… Er waren nog slechts twee tijdslots:  ’s ochtends 4.30 uur (letterlijk en figuurlijk fris en fit de dag in) en 8.30 uur (dan zitten mijn kinderen precies op een scherm en slapen pappa en mamma nog). Ik besluit de tweede optie zeer positief te verkopen aan AJ en de ouders van de appgroep JO8-6. AJ deelt mijn enthousiasme en vanuit de ouderraad binnen de appgroep is geen punt van kritiek. 

    Vlak nadat ik gisteren een echte fysieke aftelklok voor het songfestival mocht aanschouwen voor het glimmende nieuwe depot van het museum Boijmans in Rotterdam (ga dat zien!) licht even na vijven mijn telefoon op. ‘Denken jullie aan het klaarzetten van de veldjes morgen? Jullie spelen als eerste!’ deelt Jordi ons vol vertrouwen mee. Als eerste? Ik laat het maar even zo, want AJ is al bezig met het volgende agendapunt: ‘… heeft er iemand een tag?’ Gelukkig stelt Jason ons gerust dat er een Tag-Praeses is die zelfs voor 7.00 uur inzetbaar is. Tag-Praeses Patrick (Tag P. voor intimi) gaat ons op zaterdag toegang geven tot het hart van RLC: de commissiekamer met koffieapparaat en de schatkamer met materiaal (het ballenhok). 

    Terwijl de klok de half negen nadert verschijnen de spelers van de JO8-6 voor het hek. Lopend, op de fiets, gezeteld in een bakfiets, via een elektrische auto of een via een grote oldtimer-retro-slee. Het is nog wachten op een limousine. Evi heeft vandaag haar broertje van vier meegenomen: ‘We spelen vandaag tegen elkaar meester!’ Mijn broertje is ook MP’.  Toch begin ik mij af te vragen hoe breed ik de term MP moet nemen. Al eerder is er een prijsvraag geweest over de term MP en dat hielt de gemoederen zeer bezig.  Er blijkt vooral rek te zitten in aanvangstijden van de MP’s en na anderhalf jaar schijnt  het toch echt zo te zijn dat er meerdere MP’s zijn. Weer wat geleerd, zowel voor mij als voor de moeder van Evi. 

    De wedstrijd van vandaag begon met de bekende spelinstructie van de knielende AJ. Het overspelen werd geroemd, wel kreeg ons mooie team vandaag de instructie om bij het motto ‘Huisje-Groot-Huisje-Klein’, vooral te focussen op Huisje-Let-Op-De-Tuin. We wisten namelijk al uit ervaring dat de MP’s in staat zijn (bijvoorbeeld via MP speler Vigo) om onze tuin snel door rennen en te schieten richting de poort. Niets bleek ook minder waar. Meteen nadat de MP-spelers onder leiding van trainster Anna de openslaande deuren naar onze tuin hadden opengezet kwam er al direct een bal over onze spelers heen die rustig vooraan op het stenen terras met flexstones stonden. 0-1 voor de MP en paniek bij AJ. Freek maakte echter na enkele minuten heel fraai 1-1. Vanaf dat moment kwamen er allerlei acties en trucs van meerdere spelers: afkappen, hands, het omzeilen van de VAR, kluitjesvoetbal en hele snelle aanvallen door het middenveld. De JO8-6 liep in de tweede helft uit naar 3-1, maar de MP’s kwamen zeer terecht terug. De bal vloog nog meerdere keren tegen de paal of lat en vaak over de verdediging heen. Enige zweetdruppels op het gezicht van de spelers van de JO8-6 waren dan ook een symbool van de spanning en sensatie van deze wedstrijd. Eindstand 4-4 en daar kwam de JO8-6 heel goed mee weg. De wedstrijd werd afgesloten volgens de richtlijnen van het NK-shoot-out, nadat ik de instructies van Jordi luidkeels had voorgedragen aan de spelers. AJ bracht met een centimeterlat de precieze afmetingen aan en plaatste op 10 meter van het doel een rood of oranje petje. Tot daar mag de keeper komen en niet verder. 

    Terwijl het net van het doel nog wat natrilt loop ik naar mijn collega’s Guido, Yaja en Jan. Deze vrolijke club begeleiders van de JO8-4 staat in de opkomende zon nog wat na te praten over hun wedstrijd. ‘Willen jullie tegen de JO8-6 spelen volgende week?’ vraag ik aan hun. ‘Uitstekend idee. 8.30 uur lijkt me prima,’ zegt Jan. 8.30 uur? Met een wedstrijdopdracht in mijn hoofd verlaat ik de Bloemerd. Thuis aangekomen pak ik de krant erbij. Het is immers nog vroeg.  Dan licht opeens een bericht van mijn Iphone op. Uw gemiddelde schermtijd was de afgelopen week 5 uur en 13 minuten per dag. Ik houd het maar even stil en start een nieuw mailbericht op aan het wedstrijdcollege. ‘Kun je mijn schermtijd uitzetten pap?’ hoor ik nog ergens vanuit een hoek van de woonkamer.

     

    Fijn weekend,

    Maarten