• Of we als JO17-3 niet een oefenwedstrijdje wilden voetballen tegen de JO17-2, de selectie dus. Dat was een week of twee geleden de vraag die uw eigen Marc Arnesen gesteld kreeg. Enigszins schoorvoetend was het antwoord namens de staf “uhhm… ja hoor”. Dat zou ongetwijfeld een leerzame exercitie worden, aangezien dit selectieteam drie klassen hoger speelt dan onze jongens. Maar wel eens goed om weer eens een wedstrijd met héél veel weerstand te spelen, dachten we. Een flinke nederlaag lag natuurlijk in de lijn der verwachting en namen we dan maar op de koop toe.

    In de aanloop naar de wedstrijd puilde de ziekenboeg van de JO17-3 nog meer uit dan anders. De inmiddels langdurig afwezigen Sandor, Ferry en Roy hadden gezelschap van Kjell, Dimas en Simon, terwijl Jayden de woensdagtraining eindigde met een dikke knie. Gelukkig bleek uiteindelijk van dat viertal alleen Kjell nog niet te kunnen spelen. Wel moest ook Tim op het allerlaatste moment afhaken door een glijpartij in huis. Dat werd dus alsnog even flink improviseren met het strijdplan en de opstelling voor coach Laurens. In de JO17-4 hadden we in ieder geval genoeg invallers gevonden, Rens, Mickael, Nick en Dennis wilden de stevige uitdaging van vandaag ook wel aangaan, net als Robbe uit de JO16-1. Waarvoor natuurlijk hartelijk dank jongens.

    Geheel in lijn der verwachting was de JO17-2 vanaf de aftrap de bovenliggende partij. De tegenstander was fysiek in de duels, speelde een paar versnellingen hoger, combineerde vlot en nauwkeurig, vond makkelijk een vrije man en gaf de spelers van de JO17-3 in balbezit nauwelijks tijd om te passen. Wat onze manne daar onverschrokken tegenover stelden was een grote dosis werklust en strijd. Het team smeet werkelijk met de energie, en al na 10 minuten vroegen we ons langs de kant voorzichtig af hoe lang ze dát vol zouden kunnen houden. In het doel van de JO17-3 keepte de schier onpasseerbare Dennis een wereldpartij, tot toenemend ongeloof en frustratie van de selectie. Een enkele keer wist de 17-3 ook aanvallend gevaar te stichten, al konden de schoten de selectie-keeper zelden verontrusten. Dat veranderde toen halverwege de eerste helft Gent vanaf het middenveld een bescheiden solo begon, iets naar links gedwongen werd, maar toch een klein beetje ruimte vond voor een schot met z’n linkerbeen. Het schot was niet hard maar wel zuiver in de verre hoek geplaatst en rolde bijna plagerig langzaam langs de keeper in het doel: 1-0. Een voorsprong!! Dat had vooraf niemand durven voorzien of zelfs maar dromen.

    Het team van de JO17-3 putte moed uit de voorsprong en kroop nog wat meer uit de schulp. Door de vermoeidheid kwam wat meer ruimte, met name op het middenveld. Ik wil dus niet zeggen dat er evenwicht was, maar het spel golfde wel wat meer heen en weer. Eigenlijk speelde de 17-3 wat meer haar eigen, meer aanvallende spel. Zij het dat het inschuiven door de centrale verdedigers met wat meer voorzichtigheid dan anders gebeurde, balverlies met de verdediging in een 1 tegen 1 situatie is tegen een zo makkelijk combinerende tegenstander levensgevaarlijk. Wel was er bij spelhervattingen van achteruit te weinig beweging in de voorste linies, iedereen stond even uit te hijgen natuurlijk, wat dus wel bijna altijd tot balverlies leidde – en daarmee tot onnodige druk op de verdediging. Vlak voor rust had de JO17-2 selectie een enorm mazzeltje door een onhandig terugspeelballetje, na een eenvoudig onschadelijk gemaakte counter, dat onderschept kon worden en zo maar achter Dennis verdween: 1-1.

    In de rust waren er natuurlijk de complimenten voor de inzet en geleverde strijd. Afgesproken werd om vooral niet hoog druk te zetten, maar iets in te zakken zodat er ruimte zou komen voor snelle counters over de vleugels. Aan het spelbeeld veranderde niet zoveel. De JO17-3 smeet noodgedwongen met de energie, verdedigde zo nu en dan met kunst en vliegwerk, maar kwam zeker ook op de helft van de tegenstander. In het enthousiasme vergaten de aanvallers en sommige middenvelders nogal eens de afspraken om in te zakken, en – anders dan anders – vooral niet hoog druk te zetten. Want daar voetbalde deze sterke tegenstander zich immers makkelijk onderuit, beter had het geweest de energie te sparen, het veld compacter te houden en te loeren op een snelle counter. Dennis ondertussen hield nog altijd soms eenvoudig en soms magistraal zijn doel schoon. Als die maar geen uitnodiging krijgt voor de selectie... Na een kwartiertje spelen in de tweede helft kreeg Gent de bal een metertje of 10, 15 over de middellijn en zag wat ruimte om de bal nog een stuk mee te nemen en uit te halen. Er volgde een werkelijk fabuleuze boogbal, die precies over keeper en onder de lat paste: 2-1. Opnieuw kreeg de JO17-3 nog wat schietkansen voor o.a. Levi en Jayden. Sommige moeilijk, andere makkelijk maar helaas nooit doeltreffend. Eigenlijk had de 17-3 een penalty moeten krijgen wegens een handsbal binnen ‘de 16’. Dat laatste werd dan een vrije trap op de lijn van het strafschopgebied, in een lastige hoek, die door Gent over de lat werd gekruld.

    In een poging een nederlaag te voorkomen speelde de selectie de laatste 20 minuten in de sterkst mogelijke opstelling, en dat was te merken. De uitgeputte JO17-3 knokte voor wat het waard was, hapte zo nu en dan naar adem en moest de tegenstander soms met kunst- en vliegwerk van scoringskansen af houden. Dat Gent als balvaste sleutelspeler op het middenveld met kramp moest afhaken hielp natuurlijk niet echt. Opnieuw was een klein fautje achterin genoeg om de JO17-2 te laten profiteren. Een hoge voorzet vanaf de rechtervleugel van de 17-2 kon bij de tweede paal ongehinderd binnen gekopt worden: 2-2. Natuurlijk was die gelijkmaker bepaald niet onverdiend, maar jammer was het natuurlijk wel.

    In de resterende tijd wist de JO17-3 overeind te blijven, al was daar het allerlaatste beetje energie en vechtlust dat nog in de jongens zat voor nodig. Toen het laatste fluitsignaal klonk sjokte iedereen uitgeput maar met een grote, trotse grijns naar de dug-out. Grote complimenten dan ook voor de enorme inzet en de mooie teamprestatie van deze zaterdag. Natuurlijk was het niveauverschil met de selectie groot, op alle denkbare vlakken - behalve strijdlust en inzet dan! Abdu, Björn, Dennis, Dex, Dimas, Gent, Jaïr, Jayden, Levi, Mickael, Nick, Rens, Robbe en Simon, geweldig gestreden mannen. We hebben van jullie genoten en met gepaste trots staan kijken. Hartelijk dank aan de vijf invallers, Rens, Mickael, Robbe, Nick en last but (definitely) not least natuurlijk Dennis. De komende drie zaterdagen wordt er zoals het er nu naar uitziet nog onderlinge wedstrijden en andere activiteiten georganiseerd. Hopelijk kunnen we dan na de winderstop weer echte wedstrijden gaan spelen. Jullie hebben vandaag in ieder geval genoeg opgestoken. Over simpel spelen, simpel vrijlopen, balcontrole en zeker ook de noodzaak van een goede conditie en meer van die voetbaldingen. Tot volgende week!

    Arjen