• Pap … waar zijn mijn scheenbeschermers?’, vraagt mijn zoontje mij iets over half acht. Deze vraag krijg ik meerdere keren per week, meestal vlak voor een wedstrijd of training. Soms ligt er een scheenbeschermer in de wasmand, beneden bij de schoenen in de gang, midden op de badkamervloer of, in het ergste geval, stopt de werkster de scheenbeschermers in een doos lego met deksel erop. Vervang scheenbeschermers gerust met ‘wit broekje’, ‘blauw shirt’ of ‘thermo.’ Als ouder kun je op zaterdagochtend zomaar twintig minuten met een slaperig hoofd met je knieën op de koude badkamertegels belanden, al wroetend door een te volle wasmand. Het is dit weekend niet anders. Als ik geluk heb ligt er in de kast van zijn zus nog wel sok of een shirt met een te grote maat. Maar meestal is het een zoektocht waarbij een hogere ademhaling of bloeddruk nooit ver weg zijn. Hoe doet u dat eigenlijk? Laat u zich leiden door Marie Kondo met haar Konmari Methode (opruimen = wegdoen)? Of heeft u een geheel eigen wijze van sportkleding-kast-en was-management? Stuur uw originele idee naar de redactie (redactie@rcl.nl) en u maakt kans keynote speaker te zijn op de eerstvolgende ALV van RCL.

    Het is kouder dan verwacht vandaag en een gure ijzige wind trekt over de velden. Sommige spelers hebben een trainingsbroek aan, komen zonder jas of hebben al mutsen en handschoenen aan. Maar vooral zichtbaar zijn de blote knieën en korte broeken. Het houdt de gemoederen enorm bezig zoals u wellicht na deze instructie uit de clubregels van RCL al heeft gemerkt: 

    ‘Een lange trainingsbroek en trui met lange mouwen tussen laatste week oktober en laatste week maart en een kortebroek met shirt met korte mouwen vanaf eind maart tot de laatste week oktober. Tenzij het weer het eerder toelaat. De trainer zal dit dan melden. 

    Deze prachtige zinnen met eenduidige woorden als ‘lang / kort’ en ‘maart / oktober’ leveren echter heel uiteenlopende en verrassende reacties op. Ik kan me voorstellen dat vooral de teambegeleiders behoefte hebben aan het stroomlijnen van deze reacties van ouders. Zie daarom deze vijf meerkeuzeopties die ik u graag voorleg voor een juiste bespreking binnen uw eigen team: 

    A) Het staat ergens in een reglement

    B) Wat goed zeg … nooit geweten

    C) Wordt hier zo’n blauwe trui mee bedoeld? 

    D) Gaan we doen, alles ligt klaar in de kast maar we dachten zo koud is het nog niet 

    E) Natuurlijk, dat wisten we allang.

    Alvast succes met de bespreking. Ik ben benieuwd wat eruit komt en wat leuk dat de teambegeleiders ook weermannen of weervrouwen mogen zijn dit jaar!

    ‘Draaien!’, roept de trainer even na tienen naar de jongens van de JO11-6. Ze staan inmiddels achter tegen ASC en dan is het uiteraard aan de trainers om alle zeilen bij te zetten. Had ik mijn vrijwilligersboekje met verzamelde voetbaltermen maar bij me.  Dan had ik weer een klassieker bij de letter D kunnen bijschrijven. Nu blijven de ouders naast mij en ikzelf vertwijfeld en onwetend achter. ‘Je omdraaien en teruglopen’, stelt een moeder naast mij enthousiast voor. Ik vind het zo gek nog niet. Voor mijn ogen verschijnen Hans van der Togt en Leontine Ruiters met hun cultspelprogramma Rad van Fortuin (u kent de jingle vast nog wel) waarbij de kandidaten hun geluk tegemoet konden draaien, ondersteund door de warme stem van Gaston. RCL-coryfee Rob Sterk, inmiddels ruim 50 jaar lid, vertelde mij net op het koude plein vlak voor veld 4 over het RCL-Rad van Fortuin waar u al draaiend fantastische prijzen kunt winnen, vooral binnen het culinaire genre. Waag dus gerust eens een gokje bij deze activiteit, georganiseerd door de supportersvereniging. Speciale actie van de maand:  degene die het beste de tv-tune van Rad van Fortuin uit 1990 na kan doen mag een keer extra draaien aan het rad. Wie niet waagt wie niet wint. 

    Ik neem een slok koffie uit de retrobeker die zo uit de jaren 70 lijkt te zijn ontsnapt. Het is een vertrouwd gevoel om even met het creamerzakje te wapperen, het droge poeder eruit te tikken met je wijsvinger en vervolgens altijd melk te morsen uit het opengetrokken melkcupje. De gevulde koek sla ik vandaag maar over, hoe verleidelijk ook. Ik ben namelijk op zoek naar de oranje jas van mijn zoontje. Net lag deze nog voor het hek en nu niet. Enige angst is voelbaar in mijn benen nadat een moeder mij zojuist vertelde drie weken een jas kwijt te zijn geweest en ongeveer zes sportverenigingen van Leiden had gezien.  ‘Ja … jij zei dat ik die daar neer kon leggen bij het hek’, beet mijn zoontje mij een kwartier geleden overtuigend toe. Het zelfkritisch vermogen van (bijna)pubers is aanstekelijk. De jas is zelfs mogelijk meegenomen door een team uit Katwijk of een ander RCL-team dat hiervoor op het veld speelde vertelt een oplettende moeder mij die direct haar hulplijnen inzet. De wedstrijd is even voor wat het is. Tijd voor actie. Waar kun je beter starten dan bij het epicentrum van onze mooie vereniging: de commissiekamer. Ik draai me om en laat de wedstrijd achter mij. Links het o zo herkenbare limonadeafgiftepunt met die nauwkeurig gevulde kannen limonade, met die herkenbare mierzoete smaak en fluorescerende geeloranje kleur. De kannen robuust opgesteld achter een stapeltje eerlijk afgemeten bekers.  Zo vaak heb ik die ronde tussen veld en kantine al gelopen. Met zelfs vier kannen in twee handen en iets van dertig bekers in mijn jaszakken die er meestal halverwege uit vielen. Maar nu is het andere koek: een weg zoeken door de gevonden voorwerpen. In de commissiekamer zitten mannen in vol RCL-ornaat (zwart outfit) aan de koffie. Ze praten met harde stemmen over voetbal. Er staan wat trofeeën en er hangen uitgeprinte schema’s op het raam. In de hoek staan de zwarte en groene bakken niet opgehaalde kleding. Ik loop er heen en open de deksels. Uit de bak stijgt een geur van puberzweet op in combinatie met een wasmiddel met lavendelsmaak. Het prikkelt mijn neus. Het had zo een middelbare school kunnen zijn. Mijn handen gaan door de shirts met halve logo’s, trainingsbroeken met witte v’s, keepershandschoenen en shirts waar ooit een logo van RCL op zat. Tegenwoordig vind ik deze ook vaak in mijn eigen wasmand of de logo’s plakken aan de onderkant van het strijkijzer. Wel leuk dat mijn strijkijzer tegenwoordig vaak op witte shirts een RCL-logo zet. Er lijkt overigens wel een verbetering gaande. Mijn dochter speelt inmiddels met een soort ingefreesd logo van een bekende bank, maar dat terzijde. Ik sluit de deksels. Helaas geen oranje jas. 

    Vertwijfeld loop ik terug en kijk vanaf een afstandje naar de wedstrijd. Rob Sterk is de ervaren scheidsrechter en leidt gedecideerd de wedstrijd. Welke verhalen uit het RCL-verleden heeft deze man allemaal? Geen tijd om hier lang over na te denken want de wedstrijd gaat verder. De trainers en spelers van de JO11-6 doen hun uiterste best om de wedstrijd te laten kantelen of draaien. ‘Ze mogen best wat feller zijn’ is vaker te horen de laatste wedstrijden. Dit wordt door de spelers op geheel eigen wijze geïnterpreteerd. Net zoals bij opmerkingen van docenten uit rapportvergaderingen. Opeens ziet een ouder met een scherp oog de oranje jas helemaal aan de overkant van het veld liggen. Dat me dat niet was opgevallen voelt echt als een teleurstelling. De afleidende reclameborden met teksten als ‘beauty’ en ‘alles voor uw tuin’ werken op mij toch meer in dan gehoopt. Ik haal de jas op en zie dat de mascottehond, meegenomen door trainer Bart, opeens het veld op rent. De wedstrijd wordt niet gestaakt. Kwispelend en zigzaggend is de hond de spelers en ouders te snel af. Het plezier straalt er vanaf en de wedstrijd is direct feller. Pas na enige tijd lukt het om de hond aangelijnd langs de zijlijn de wedstrijd te laten aanschouwen. Een klein broertje van een speler aait de vacht van de hond en tikt zijn oranje speelbal aandoenlijk naar hem toe.

    Maarten Algera