‘Pap, heeft Leiderdorp een centrum?’ vroeg mijn zoontje laatst op de terugrit van de training naar huis. Een goede vraag. ‘Misschien eh… de Winkelhof?’, antwoordde ik met enige twijfel in mijn stem. Ik stelde hem vast teleur met deze duiding, waarbij ik blijkbaar niet verder kwam dan het noemen van een winkelcentrum waar u en ik vast trouwe klant zijn. In alle jaren dat ik er kom, vaak op tijden dat mijn zoontje training heeft, ben ik gefascineerd geraakt door de indeling van de parkeergarage. De indeling bestaat uit de letters P gevolgd door cijfers en gekoppeld aan een winkelketen (zoals P3 Albert Heijn). Zoals u wellicht weet kun je op twee plaatsen de garage inrijden, vanaf de Engelendaal of de Heinsiuslaan. Welke pakt u het meest? Eenmaal binnen is het een zee aan krappe parkeerplekken, enorm langzaam inparkerende SUV’s (drie keer steken), blijf je zoeken naar elektrische oplaadpalen en parkeer je dan maar op een lettercijfercombinatie waar je niet op had gehoopt (P2). Terugrijden is echter geen optie. Waar is toch P4? Paniek. Vanuit P3 kom je inderdaad nooit op meer P1 terecht.
Tijdens de training van mijn zoon waag ik het er noodgedwongen toch op. Een klein zweetdruppeltje loopt langs mijn slaap, terwijl mijn auto over de vele irritant kleine doch zeer steile verkeersdrempels hobbelt. De andere drempel zit duidelijk mijn hoofd. Ik voel de druppel en drempel groter worden. Kan ik na parkeren op P3 Albert Heijn nog wel de HEMA vinden? Eenmaal geparkeerd kies ik zomaar een roltrap. Direct begint het zweet harder te stromen: moet ik rechtdoor na de roltrap of toch rechts de hoek om? Meestal bereik ik de AH of Sport 2000 pas nadat ik eerst driekwart van het winkelcentrum ben doorgelopen. Ik ben inmiddels al vaker in de Blokker of Intertoys geweest dan in mijn gewenste eindbestemming. Toch slaagt de missie vaak wel. Dus met een nieuwe blauwe RCL-wintertrui voor mijn dochter van 13 en wat rode wedstrijdsokken verlaat ik opgetogen het centrum en rijd langs WOOON (waarom drie O’s?) naar een megalomaan tuincentrum aan de rand van Leiderdorp.
Gelukkig blijkt dit tuincentrum een enorme buitenparkeerplaats te hebben. Geheel in stijl mag ik ook hier het hele tuincentrum door (eerst route planten aan de linkerhand, via hondenvoeding, langs dropzakken voor klussers diep naar rechts) om te eindigen bij de collectie voeding voor knaagdieren, ver achterin de zaak. Dertig kilo aan caviavoeding in een grote glimmende witpaarse zak met afdruk van een blije cavia, plus twee knaagmaiskolven, geven een ultiem gevoel van verruking. Ik probeer na het afrekenen de zak nog stoer over mijn schouder te tillen maar dat lukt niet. Met rood aangelopen hoofd klem ik hem dan maar tussen armen en buik. ‘Niets aan de hand hoor’ vertel ik voorbijgangers met een haaiengrijns. Terug naar RCL. Het is immers al tegen half zes. Tijd om mijn zoon op te halen. ‘Pap, wanneer hebben we weer een wedstrijd?’
Inmiddels heeft de voetbalapp de nog te spelen wedstrijden ingevoerd na een erg lange stop van ongeveer drie weken. Mijn dochter moet vandaag spelen om 8.30 uur bij SJC Noordwijk (Sint Jeroens Club, maar dat wist u natuurlijk al). ‘ Graag verzamelen om 07.15 (!) uur bij RCL.’ Mijn telefoon licht op. De trainer aan het woord. Een paar dikke duimen erbij in de appgroep. Een enkele afmelding. Gelukkig gaat mijn vrouw vandaag naar Noordwijk met mijn dochter, ondanks haar onheilspellende woorden: ‘Mam, als jij meegaat verliezen we altijd’. Mooi hoogstandje causaal redeneren. Overigens moet haar team (MO-13) vandaag voor het eerst spelen in een hogere klasse.
Terwijl de zon nog aan het opgaan is, verlaten zij in alle vroegte de slaperige Merenwijk en reizen via RCL richting het stranddorp. Vanaf half negen word ik door fanatieke ouders ter plaatse live op de hoogte gehouden van de stand (1-0 tegen, 2-0, …, lekker opbeurend deze reeks). Voor mij is er nog weinig aan de hand, maar ik ben wel benieuwd naar de JO10-1 van een roemruchte club ergens uit de polder. Vandaag mag mijn zoon namelijk spelen tegen MMO Hoogmade. De afkorting MMO houdt de gemoederen al een tijdje bezig merk ik. De prijsvraag over wat deze afkorting betekende leverde namelijk fantastische en zeer creatieve inzendingen op (wat te denken van Mega Makkelijke Oplossing), maar Met Moeite Opgericht bleek wel bij veel mensen (op leeftijd) bekend. De club werd overigens opgericht als VCH (Voetbalclub Hoogmade) in 1946 en kreeg een jaar later de naam MMO. De nieuwe prijsvraag luidt daarom: waarom heeft de club haar naam in MMO veranderd? Mocht u het weten: u kunt uw antwoord weer insturen! (Hoofdprijs: rondleiding door de Winkelhof). Vandaag treedt de JO10 van MMO aan op onze velden. Die bestaat uit veel grote en lange jongens, in enorme groen-witte shirts (Met Moeite Aangetrokken, vermoed ik) . Deze kleurrijke en omvangrijke formatie van 10 (!) man blijkt echter een maatje teveel voor ons team dat ruim verliest en ondanks dat en de vele blessures toch de moed erin houdt. ‘Schijnbaar heeft de club meer dispensatiespelers afgevaardigd dan was toegestaan’ hoor ik medebegeleider AJ met enige teleurstelling meedelen tijdens de wedstrijdbespreking. Het invoeren van scores bij de KNVB blijkt dan ook moeilijk / niet te gaan. Gelukkig kan ik in mijn woordenboek voor vrijwilligers wel het nieuwe woord ‘dispensatiespeler’ toevoegen. U weet vast wel wat dit betekent.
Eenmaal thuis spreek ik mijn vrouw die al is teruggekomen uit Noordwijk, maar nog steeds niet op temperatuur is. SJC blijkt ruim te hebben gewonnen van de MO-13. Ondanks dit verlies en een paar onderkoelde ouders langs de lijn, was de inzet en instelling goed lees ik in de appgroep. Tijd voor ontspanning. Het spoor aan sportspullen in de gang richting woonkamer negeer ik even. Koffie. Mijn zoontje bouwt inmiddels tevreden aan het centrum van zijn eigen Minecraft-legostad. ‘Til jij die zak caviavoeding even de tuin in lieverd?’ Zonder Moeite tilt ze hem op haar schouder de tuin in.
Maarten Algera